Αργοσβήνοντας...
Κάθομαι και την παρατηρώ να κάθεται στην άκρη του κρεβατιού με τη συναίσθηση της αδυναμίας της έκδηλη πια, καθώς μάλλον μέσα της γνωρίζει πως από αυτή τη μάχη δεν πρόκειται να βγει νικήτρια. Το πάλεψε όμως. Δεκατέσσερις μήνες τώρα δίνει τον αγώνα της, από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε με το γιατρό, που ήθελα να ξέρει τι αντιμετωπίζει.
Στην περίπτωση του πατέρα μου, του το έκρυψα. Δεν ξέρω αν το είχε καταλάβει αλλά ποτέ δεν του είπα "έχεις καρκίνο, πεθαίνεις". Θυμάμαι παρατηρούσα και εκείνον πως φερόταν, είκοσι μέρες πριν φύγει. Στο μπαλκόνι του εξοχικού, εκεί που καθόταν απελπιστικά αδύναμος, σιωπηλός και με ένα αδιόρατα χαμένο βλέμμα.
Αυτό το βλέμμα ώρες, ώρες τώρα αρχίζω να το βλέπω και στο πρόσωπο της μητέρας μου. Είναι ίσως το κοινό βλέμμα που έχουν όλοι οι μελλοθάνατοι που νοιώθουν τη ζωή να τους εγκαταλείπει. Και καθρεφτίζεται στα μάτια τους. Είναι φόβος άραγε; Είναι απορία; Είναι το αντιφέγγισμα μιας άλλης αίσθησης, ενός διαφορετικού συναισθήματος από όσα γνωρίζουμε οι υπόλοιποι και που το βιώνει κάποιος μόνο σαν έλθει σε αυτή την κατάσταση;
περισσοτερα
http://selidodeikths.blogspot.com/2011/04/blog-post_14.html
................................................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου