Μεγάλη Τετάρτη: απελπισία, το πιό φριχτό αμάρτημα
- Επιστρέφοντας Τρίτη βραδάκι σπίτι μου απο την ακολουθία που περιελάμβανε και το Τροπάριον της Κασσιανής, αυτό το τόσο διάσημο ποίημα (μέγα hit θα τολμούσα να πώ!) της Ορδόδοξης υμνολογίας, ανάσαινα την ευωδιά, το μύρο, που χωρίς καθόλου τσιγγουνιές αναδύουν οι νεραντζιές της γειτονιάς μου και σκεφτόμουνα τι θα μπορούσα να σας γράψω για την Μεγάλη Τετάρτη. Είναι η μέρα η αφιερωμένη στην μνήμη της «αμαρτωλής» γυναίκας που άλειψε με μύρο το κεφάλι και τα πόδια του Ιησού και, κατα πως λέγεται, «σκανδάλισε» τον Ιούδα που ήξερε οτι αυτό το μύρο κόστιζε 300 δηνάρια (ή 15 φλουριά βενετικά). Είναι η μέρα που αρχίζει το κακό να βγάζει ρίζες και να εδραιώνεται στον ρεαλισμό: Ο Ιούδας σήμερα, Τετάρτη, πάει και βρίσκει τούς αρχιερείς που είναι όλοι μαζεμένοι στην αυλή του Καϊάφα – γιατί εκτός απο τα άλλα του ελαττώματα είναι και αθεράπευτα τσιγκούνης («φιλάργυρος» επι το ακριβέστερον) και ραγίζει η καρδιά του να βλέπει τόσο μύρο ακριβό να σπαταλιέται απο την «αμαρτωλή» αυτή που είχε διαλέξει αυτόν τον τρόπο, τον τόσο ερωτικό, να ζητήσει συγγνώμη για τα λάθη και τα πάθη της. Βρήκε λοιπόν την ευκαιρεία και πήγε και κανόνισε το «deal» όπως θα λέγαμε και σήμερα, αποφασισμένος να προδώσει τον δάσκαλο και φίλο του για τριάντα αργύρια. Τριάντα αργύρια που ούτε είχε καν σκεφτεί τι θα τα κάνει κα δεν τα χρειαζότανε. Τριάντα αργύρια που αμέσως μετά την σύλληψη του Ιησού τα πέταξε στο πάτωμα, σ΄αυτούς που του τα δώσανε – και πήγε και κρεμάστηκε απο την απελπισία του.
Γι΄αυτό η απελπισία στην Ορθόδοξη παράδοση είναι η μεγαλύτερη απο τίς αμαρτίες, η χειρότερη, η πιό ύπουλη. Αν δεν είχε απελπιστεί θα αρκούσε μια συγγνώμη απο καρδιάς, μια μεταμέλεια, ενα αληθινό χαμόγελο, ένα δάκρυ, λίγη αγάπη δηλαδή, όχι για να σωθεί πιά ο Χριστός (που έτσι κι αλλιώς ακολουθούσε ήδη τον δρόμο της απόλυτης ταπείνωσης για τον οποίον και ήταν προορισμένος), αλλά για να συνεχίσει ο Ιούδας να συγκαταλέγεται ανάμεσα στούς αγαπημένους μαθητές του – όπως ο Πέτρος που τον αρνήθηκε τρείς φορές, αλλά απο φόβο, απο ανθρώπινη αδυναμία, απο δειλία – όχι απο έλλειμα αγάπης.
Κάποιοι «παλιοί» και μερικοί σύγχρονοί μας Χριστιανοί, εκτός απο τίς Παρασκευές, νηστεύουν και τις Τετάρτες όλου του χρόνου σε ανάμνηση αυτής της φριχτής κι άδικης προδοσίας, της μέρας που ο Ιούδας πήγε και βρήκε τους αρχιερείς και «τα κανόνισε», καταδικάζοντας έτσι, πρώτα απ΄όλα τον εαυτό του. Δεν ήταν ούτε η προδοσία, ούτε τα τριάντα αργύρια, ούτε οι επιπτώσεις που είχαν οι πράξεις του που τον καταδίκασαν σε τέτοια σκληρή μοίρα. Είπαμε, πήγε πίσω στούς αρχιερείς και τούς τα πέταξε στα μούτρα τα τριάντα βρωμοαργύρια τους, αλλά ούτε κι΄αυτοί δεν τα θέλανε πιά, δεν ξέρανε τι να τα κάνουνε – κι΄αγόρασαν μ΄αυτά τον αγρόν του Κεραμέως, έναν καταραμένο τόπο, άγονο και άχρηστο. Κανείς δεν τα ήθελε αυτά τα βρώμικα λεφτά : Οι μεν αρχιερείς γιατί ήταν «βαμμένα με αίμα», ο δε Ιούδας γιατί τα σιχαινότανε επειδή είχε καταλάβει το λάθος του αλλά δεν είχε τα κότσια να αναλάβει και την ευθύνη αυτού του λάθους, να ζήσει με αυτό, να ζητήσει μια συγγνώμη, να στάξει ένα δάκρυ για τον αδερφό του που προχωρούσε για τον Σταυρό.
Δεν είχε καταφέρει να μετανοιώσει γιατί είχε απελπιστεί. Δεν πίστευε πιά οτι υπήρχε σωτηρία μετά απο τέτοια χοντράδα που είχε κάνει και καταδίκασε ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο μάθημα της σημερινής ημέρας : Οτι δεν πρέπει ποτέ να απελπιζόμαστε. Πρέπει, οτι κι αν κάναμε, όσο βαρύ κι αν ήτανε, όσο κακό και αν προκάλεσε, να βρίσκουμε τη δύναμη να παραδεχόμαστε τη «στραβή» και να προχωράμε. Θα εκπλαγούμε πόσο θα μας στηρίξουνε οι συνάνθρωποί μας, συχνά και αυτοί οι ίδιοι που υπέστησαν το «βάσανο» της κακίας μας.
Απο σήμερα και μπρός η εξέλιξη είναι γρήγορη και η μεταφυσική αποκτά δυναμική μεγάλη – για όσους βέβαια την «παρακολουθούν». Σε όλη την σημερινή, σύγχρονη Ελλάδα (που, με τέτοιες δυσκολιες που περνάμε, προσευχόμαστε και ελπίζουμε όλοι να παραμείνει Γεωγραφικά απείραχτη, όπως την βρήκαμε αυτοί που εξηνταρίζουμε όπου νάναι - και να μην αρχίσει να εκποιείται έναντι των χρεών που εμείς, «η γενιά της μεταπολίτευσης» δημιουργήσαμε), σε πόλεις και χωριά και κωμοπόλεις, δίπλα στο κύμα και στίς βουνοκορφές, σήμερα, Μεγάλη Τετάρτη, εκτός απο την Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων που τελείται πολύ νωρίς το πρωϊ (στίς 7) όπου υπάρχει «ψάλτης και παπάς», στίς 5 το απόγευμα τελείται η Ακολουθία του Ευχελαίου (που θερμά συνιστάται σε όσους έχουνε την ανάγκη να ευεργετηθούν απο το ευλογημένο αυτό «χρίσμα», το λαδάκι), και αργότερα, αλλού στίς 7, αλλού στίς 7 και μισή, θα τελεσθεί η Ακολουθία του Ιερού Νιπτήρος – που προηγείται του Μυστικού Δείπνου και δρομολογεί πιά τα μεγάλα Πάθη που θα ακούσουμε αύριο, Μεγάλη Πέμπτη, που διαβάζονται τα «Δώδεκα Ευαγγέλια».
Έτσι, με δώδεκα στάσεις, θα καταλήξουμε, σαν αρπαγμένοι σε μια νεφέλη, μπροστά στον Σταυρό, τα καρφιά και τον Θάνατο – την κάθοδο στον Άδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου