ΟυκράΝΝιια τουρρρρ!

Κτυπάει το τηλέφωνο. Ο μόνιμος συνεργάτης μου, μου ανακοινώνει ότι υπάρχει ένα "athens by night" με συνοδό, απο στελέχη κάποιων εταιριών που έχουν έρθει για ένα διεθνές συνέδριο στην Ελλάδα και με ρωτάει αν θέλω να το αναλάβω, παρέα με ένα άλλο συνάδελφο ακόμα, αφού θα χρειαστούν δύο ταξί...
"Ειδικότης μου" απαντάω όλο χαρά, και μου εξηγεί, "Για την ακρίβεια πρόκειται για 4 Ουκρανέζες που θέλουν να πάνε να φάνε σε συγκεκριμένο (καλό) εστιατόριο στη Πλάκα, συνοδευόμενες απο τη συνοδό τους, που είναι μισθωμένη απο το γραφείο που διοργανώνει το συνέδριο".
Πάμε-περιμένουμε-επιστρέφουμε...
"Ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε", με άλλα λόγια.
Πρόκειται για εύκολη δουλειά ρουτίνας, αφού η συμμετοχή των οδηγών σε αυτές τις δουλειές είναι απλά να ...οδηγήσουν, να περιμένουν τους πελάτες να φάνε (αναμονή) και να επιστρέψουν, όταν οι πελάτες το θελήσουν, να τους πάνε πίσω στο ξενοδοχείο... Με άλλα λόγια μια πολύ καλή βραδινή δουλειά! Την δέχτηκα με χαρά!

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο λίγη ώρα νωρίτερα πριν το ραντεβού, για την κατάλληλη προετοιμασία, μαζί με το "ζευγάρι" μου... τον άλλο συνάδελφο, βρίσκουμε και άλλους συναδέλφους να περιμένουν για άλλα ραντεβού παρόμοια με το δικό μας.

Στο άκουσμα ότι εγώ μαζί με τον συνάδελφο περιμένουμε ...Ουκρανέζες, αρχίζει το σχετικό δούλεμα και τα σχόλια...
Ουκρανέζες;;; Ουάου! Δίμετρες... ξανθιές... πρασινομάτες... Ενάμιση μέτρο γάμπα η κάθε μία... Το ταριφοτατάκι θα κλαίει τη μοίρα του που θα λερωθεί απο πατούσα του Ανατολικού μπλόκ και άλλα τινά... ταξιτζίδικα μεν, πικάντικα δε!

Σε λίγο, έρχεται το πρώτο ...ΣΟΚ! Κάνουν την εμφάνισή τους και οι πέντε μαζί! ΠΑΡΕΛΑΣΗ!!!!!!
Η συνοδός με μια τεράστια ταμπέλα (πιο τεράστια δεν γινόταν!) που γράφει "UKRAINE" και απο πίσω οι τέσσερεις ..."χάριτες"! Σαν σε πασαρέλα...

Οι τρεις πρώτες ...μοντέλα, της δεκαετίας του 1930, που άνετα θα έκαναν πασαρέλα μαζί με τις συγχωρεμένες Γεωργία Βασιλειάδου και την Σαπφώ Νοταρά ....εάν ζούσαν ακόμα, αλλά με πολύ δύσκολη την επιλογή της ...ασχημότερης!!! Η μια πιο γριά και πιο άσχημη απο την άλλη!

Η τέταρτη της παρέας, το δεύτερο ΣΟΚ... εμφανώς από άλλη εποχή... μη σας πω και δύο εποχές-γενιές νεότερη... εκεί γύρω στα 25-30, ήταν το χαρακτηριστικό ΔΕΙΓΜΑ του ουκρανέζικου ΚΙΤΣ (πιο ΚΙΤΣ δεν γινόταν να ντυθεί!)... Μέχρι ζαρτιέρες φόραγε, που εμφανώς φρόντισε χωρίς διακριτικότητα να τις δείξει, καθώς έμπαινε να κάτσει πίσω δεξιά... αν και δεν ήταν δύσκολο να τις δει κάποιος με τέτοιο μίνι που φόραγε! Καλτσονάκι για ...ψιλό μαριδάκι!... Ξέρετε με την μικρή δικτυωτή τρυπούλα... όχι σαν τα άλλα που είναι για μπακαλιάρους!

Πάντως σούπερ μίνι, σε συνδυασμό με δωδεκάποντα που δεν ήξερε πως να ισορροπήσει επάνω τους και ζαρτιέρες ...δεν είχα ξαναδεί! Αφήστε την αγκράφα που είχαν τα δωδεκάποντα επάνω και γυάλιζαν σαν αντανακλαστικά νυκτός... (Μάλλον θα πληροί τα μέτρα ασφαλείας της Ουκρανικής τροχαίας, σκέφτηκα!). Μου θύμιζαν αυτά τα παιδικά αθλητικά παπούτσια με τα φωτάκια!
Υπάρχει μοδάτος συνδυασμός "ζαρτιέρα με μίνι επάνω σε "φωτιζόμενες" γόβες?". Απλά ρωτάω σαν αδαής... δεν ξέρω!
Το δε μακιγιάζ... ΕΒΓΑΖΕ ΜΑΤΙΑ! Κάτι σαν κινούμενο δειγματολόγιο στα (πολύ έντονα) χρώματα της ίριδας ήταν το πρόσωπό της, που είχε σχεδόν παραμορφωθεί! Μόνο με νέφτι θα γινόταν το ντεμακιγιάζ, σκέφτηκα!
Αλλά, το "ζακετάκι" που φόραγε ήταν ...όλα τα λεφτά! Πολύ κοντό, ξώκοιλο, ασπρόμαυρο ριγέ (με χοντρή ρίγα),... σαν στολή φυλακισμένου δραπέτη ήταν! Μόνο η αλυσίδα με την μπάλα της έλειπε και ένα νούμερο στη πλάτη! "Α, ρε Μπλακ Πιτ τι σου φέρνουν στο κελί…", σκέφτηκα! Τώρα πως κόλλησε με τα πουρά, δεν ξέρω... ίσως να ήταν κόρη κάποιας απο τις γιαγιάδες...

Η κα tour leader... η συνοδός. Ελληνίδα, δική μας... Απο άλλο ...πλανήτη! Απ'το φεγγάρι ίσως;;; Ποιός ξέρει; Άσχετη με την Αθήνα και ακόμα πιο άσχετη με τα αγγλικά της! Απορώ πως την έχουν κάνει tour leader... Και να πω ότι ήταν καμιά πιτσιρίκα, να υποθέσεις ότι την βγάλανε για να "ψηθεί" στη δουλειά. Πρέπει να ήταν γύρω στα 60... εκεί λίγο πριν τη σύνταξη! Ηλικιακά ήταν ασορτί με τις 3 απο τις 4 πελάτισσες! Μου έβαλε και την τεράστια ταμπέλα που έγραφε UKRAINE στο παρμπρίζ του ταξί, "εκεί μου είπαν απο το γραφείο ότι θέλουν να βρίσκεται η πινακίδα" μου είπε, με στόμφο! Καλύτερα να έβαζα ταμπέλα "διπλωματικό σώμα", σκέφτηκα, αλλά δεν είπα τίποτα.
Απλά απομάκρυνα την ταμπέλα, χαμογελώντας και λέγοντάς της, "συγνώμη, αλλά θέλω να βλέπω και το δρόμο, όταν οδηγώ"... Με κοίταξε με απορία... και απόρησα και εγώ αφού δεν μπορούσα να καταλάβω τι ΔΕΝ κατάλαβε!

Κοντή, χοντρή, άσχημη, ξινή, αγενής, παντελώς ασυνεννόητη, ...την έπιασε πανικός όταν την έβγαλα μέσα απο τα στενά της Πλάκας, μόλις 10 μέτρα απο το εστιατόριο που πήγαιναν, χωρίς να χρησιμοποιήσω την οδό Μητροπόλεως!
"Εμένα ΠΑΝΤΑ απο την Μητροπόλεως με φέρνουν... τώρα έχω χαθεί! Δεν ξέρω που να πάω!!!" μου λέει σχεδόν σε υστερία και με τις δύο Ουκρανές στο πίσω κάθισμα να κοιτάνε με απορία...
"Μα, ...ΝΑΤΟ το εστιατόριο! Εκεί θα πάτε!" προσπαθούσα να την ηρεμήσω... δείχνοντας της το εστιατόριο που ήταν μόλις 3 δευτερόλεπτα μακριά απο το ταξί, επάνω στο πεζόδρομο!
"Ναι... αλλά η Μητρόπολη η εκκλησία ΠΟΥ είναι? Δεν την βλέπω... Την έχω πάντα για σημάδι να μην χάνομαι!" μου εξήγησε, μέσα στο πανικό της.
Τι να πεις??? Τι να εξηγήσεις σε κάποια που είναι στη Πλάκα και νομίζει ότι βρίσκεται στη ...στη Κουάλα Λουμπούρ!

"Σας ευχαριστώ πολύ για την άψογη συνεργασία(???)... καλή σας νύχτα και καλή ξεκούραση!" της είπα ευγενικά όταν τελειώσαμε και μου απαντάει, "Πια ξεκούραση;;;.. .Πάω να τηγανίσω πατάτες τώρα για τα παιδιά...", "Χμμμ...εεε... τότε καλό τηγάνισμα!" της απάντησα χαμογελώντας και το έβαλα στα πόδια να μην μου ζητήσει να την πάω "εδώ παρακάτω..." (επειδή στο τέλος καταλήγω να τις πηγαίνω όλες στο σπίτι τους ... τζάμπα φυσικά!!)

Ο συνάδελφος... ο συνεργάτης μου! Το "δίδυμό" μου για απόψε. Παλιός ταξιτζής... 40αρης (πάνω στα ταξιτζίδικα "ντουζένια" του!!) Πολύ καλό παιδί! Λαϊκός... λαϊκότατος τύπος, πολύ αγνός, τίμιος, έμπειρος και ευγενικός και με σέρβις, πρότυπο για την κατηγορία μας! Το "παιδί για όλες τις δουλειές", σαν συνάδελφος... Τον αγαπάω πολύ!
Τι θα φάμε ρε φίλε? με ρωτάει...
Σουβλάκια! Τι άλλο;;; Κλασικό, ελληνικό, φτηνό, ταξιτζίδικο φαγητό, αφού πάντα ξέρουμε πως να "σκοτώνουμε" τις παρενέργειες της οσμής του κρεμμυδιού και του σκόρδου που περιέχει το ακαταμάχητο τζατζίκι! Και επειδή σουβλάκι χωρίς κρεμμύδι και τζατζίκι είναι "καφές χωρίς καϊμάκι", τα δικά μου "απ'όλα" σας παρακαλώ, λέμε στην έκπληκτη υπάλληλο του ταμείου, που βλέπει δυο ταξιτζήδες να παρκάρουν επί της Μητροπόλεως και να βγαίνουν απο τα ταξί τους με ..."φόρμες εργασίας" (κοστούμι και γραβάτα, αφού το απαιτούσε το "βαρύγδουπο" σέρβις του συνεδρίου που κάναμε τα τράνσφερς). Καλά ταξιτζήδες με γραβάτα;;; Αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα και με εμφανή δόση θαυμασμού... Ναι, μεταφέρουμε διπλωμάτες, μαντάμ... (ακόμα αναρωτιέται...)

Για να μην φάμε κλήση όμως απο την δημοτική αστυνομία, τα πήραμε σε σακούλα να τα φάμε στο αμάξι...
Και οι δύο μας ντυμένοι με κοστούμι και γραβάτα καθίσαμε σε ένα πεζούλι στη Μητροπόλεως, μπροστά απο τα κίτρινα αυτοκίνητά μας και ανοίξαμε σακούλες, κόκα κόλες, χαρτοπετσέτες, οδοντογλυφίδες και το ...στόμα μας μαζί και αρχίσαμε το "πόλεμο" με τα τζατζίκια και τα κρεμμύδια! Πανικός! (the most delicious ever!)

Οι περαστικοί τουρίστες μας κοίταγαν με απορία και οι Έλληνες με ζήλια (θα πείναγαν ...ήταν και ώρα φαγητού).
"…Σουβλάκι!!!" είπε ο συνάδελφος, κάνοντας χρέη "ξεναγού!", προτείνοντάς τους το σουβλάκι του, σε μια παρέα πιτσιρίκια τουριστάκια (μάλλον απο κα’νά κολέγιο) που χασκογέλαγαν, καθώς μας έβλεπαν στο πεζούλι,
"Φίλε μου, είμαστε το ζωντανό παράδειγμα της οικονομικής ΚΡΙΣΗΣ!" σχολιάζαμε με το συνάδελφο... ενώ η μάχη με το γιαουρτοσκόρδιον ήταν ανελέητη...
"Μας έμειναν τα κουστούμια απο την εποχή της χλιδής και τώρα που είμαστε στη κρίση, τρώμε σουβλάκια στο πεζοδρόμιο, φορώντας τα παλιά μας κοστούμια..." λέγαμε και διακωμούσαμε την εικόνα μας!
"Μήπως να βγάζαμε και ένα καλαθάκι, καπελάκι, γιουβετσάκι πύλινο... κάτι τις τέλος πάντων να το βάλουμε μπροστά μας και να κάνουμε ένα τεστ... να δούμε, θα μας πετάξει κανείς κα’νά κέρμα...
Να φέρω και τη κερματοθήκη να δίνουμε ρέστα αν χρειαστεί", λέγαμε με αυτοσαρκασμό και χωρίς ίχνος "ντροπής" για το θέαμα που προσφέραμε αφιλοκερδώς ... και δώστου γέλιο...
Η ταμπέλα που έγραφε, "ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ" ακριβώς πάνω απο τα κεφάλια μας, όμως, χάλαγε τη συνταγή του τεστ... Ίσως μια ταμπέλα που να έλεγε, "ΟΤΙ ΕΧΕΤΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ" να είχε άλλη αίσθηση... και άλλο ...αποτέλεσμα!
"...Για τα σουβλάκια, ρε γαμώτο!"
Τελικά αλληλοφωτογραφηθήκαμε μόνο και μόνο για να κάνουμε "αποκλειστικότητα" της είδησης στα "ΤΑΧΙ-ΔΑΚΙΑ", και μετά απο έγκρισή του συναδέλφου μου, δημοσιεύω "του λόγου το αληθές... "

Η επιστροφή στο ξενοδοχείο ...επεισοδιακή ...αλλά την φυλάω για άλλη ανάρτηση, ...μελλοντική!

http://taxi-dakia.blogspot.com/2011/04/blog-post_30.html
..............................................................................................................................................................