Μόλις έχω τελειώσει από το συνεργείο, έχω "ελαφρύνει" κατά 800€ και με ηθικό πεσμένο και αφού η ώρα είναι πλέον 3 το μεσημέρι και ουσιαστικά έχω χάσει όλη μου τη μέρα, όλα μου τα λεφτά και όλα μου τα ραντεβού, αφού δεν ήξερα πότε θα τελειώσω από το συνεργείο, παίρνω τη Λ. Βουλιαγμένης προς Αθήνα, με πεσμένο ηθικό, ελπίζοντας να "πολεμήσω" λίγο στο δρόμο, μήπως και βγάλω έστω τα καύσιμα της ημέρας (κλασικές ταξιτζίδικες σκέψεις...)
Καθώς ανεβαίνω την Λ. Βουλιαγμένης, η κυρία που είναι στη στάση του λεωφορείου μου κάνει σήμα να σταματήσω. Ώσπου να σταματήσω ένας κύριος που είναι δίπλα της, παίρνει και αυτός θέση να επιβιβαστεί, πίσω της. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν μαζί, αλλά αποδεικνύεται ότι δεν ήταν...
Προς έκπληξή μου η κυρία κάθεται μπροστά και αφού μπαίνει μέσα λέγοντάς μου να την πάω στην στάση του μετρό που βρίσκεται 4-5 χιλιόμετρα μπροστά μας και επί της Βουλιαγμένης, ο κύριος ρωτάει εάν μπορούμε να τον πάρουμε. Σχεδόν ποτέ δεν επιτρέπω σε πελάτες διαφορετικών φύλων να επιβιβαστούν σε "διπλή" κούρσα, για να αποφύγω τυχόν παρεξηγήσεις που πιθανόν να οφείλονται σε παρενόχληση ή περίεργη συμπεριφορά. Εδώ όμως τα πράγματα μου επέτρεπαν να κάνω μια μικρή εξαίρεση, εάν βόλευε, αφού η κυρία, περίπου στα 35, κάθισε μπροστά και ο κύριος γύρω στα 55-60 θα καθόταν μόνος του πίσω...
-Ρωτήστε τη κυρία, του απαντάω
-Εδώ λίγο παραπάνω πηγαίνω, λέει στη κυρία. Στο μετρό της Δάφνης, προσθέτει
-Πάτε στον ίδιο προορισμό, ψιθυρίζω στη κυρία, που αποφασίζει να πει το "ναι".
Μπαίνει μέσα ο κύριος, ευγενέστατος, μας καλημερίζει και μας ευχαριστεί και τους δύο μας που δεχτήκαμε να τον πάρουμε και αρχίζουμε το ...ταξι-δάκι!
Μετά από λίγο χρόνο προσαρμογής μέσα στο ταξί, η κυρία βλέποντας τις ταμπέλες των γραφείων που χρησιμοποιώ στο αεροδρόμιο και που τις είχα στο ταμπλό, με ρωτάει εάν ασχολούμαι με προμισθωμένες διαδρομές. Είναι μια πολύ κλασική κουβέντα που κάνω συχνά με τους πελάτες μου. Ο κύριος από πίσω θέλοντας να μπει και αυτός στη συζήτηση, αρχίζει να εκθειάζει το πόσο καθαρό και περιποιημένο είναι το ταξί. "Λάμπει το ταξί σας! Τέτοια λάμψη δεν έχω ξαναδεί! Μπράβο σας" Μετά προσθέτει, "τα περιοδικά και οι εφημερίδες που έχετε πίσω, μου θυμίζουν αεροπλάνο. Αλλά αυτές οι καραμέλες που έχετε εδώ θυμίζουν Α' θέση σε αεροπλάνο!!! (υπάρχει ένα μικρό συρταράκι πίσω, ανάμεσα στα δύο μπροστινά καθίσματα που είναι πάντα ανοιχτό και πάντα γεμάτο καραμέλες-ζελεδάκια... ).Έκπληκτη η κυρία, κοιτάει πίσω, βλέπει τη κατάσταση και ρωτάει ευγενικά αν μπορεί να έχει μια καραμέλα...
Σε λίγο αφού οι δύο τους έφαγαν τις καραμέλες τους, η κυρία μου ζητάει μία από τις κάρτες μου, που ήταν ακριβώς μπροστά της, σε μια θήκη, λέγοντάς μου ότι αν χρειαστεί ραντεβού για το αεροδρόμιο κάποια μέρα θα με προτιμήσει...
Πριν προλάβω να της δώσω μια, ο κύριος "πλειοδοτεί" λέγοντάς μου ότι θέλει και αυτός κάρτα επειδή συχνά έχει "ξένους" που έρχονται και τον επισκέπτονται για επαγγελματικούς λόγους και θέλει κάποιο "καλό" ταξί σαν το δικό μου να τους παραλαμβάνει κ.λ.π. και ο οδηγός να είναι ευγενικός, και ...λαμπερός(!!!) όπως εγώ και μπλα...μπλα... τα γνωστά! (έχω αρχίσει να ντρέπομαι, όπως πάντα, αλλά τα έχω ξανακούσει αυτά τα σχόλια-εκτός από το πόσο ..."λαμπερός" είμαι- και δεν μου κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση).
Καθώς ανεβαίνω την Λ. Βουλιαγμένης, η κυρία που είναι στη στάση του λεωφορείου μου κάνει σήμα να σταματήσω. Ώσπου να σταματήσω ένας κύριος που είναι δίπλα της, παίρνει και αυτός θέση να επιβιβαστεί, πίσω της. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν μαζί, αλλά αποδεικνύεται ότι δεν ήταν...
Προς έκπληξή μου η κυρία κάθεται μπροστά και αφού μπαίνει μέσα λέγοντάς μου να την πάω στην στάση του μετρό που βρίσκεται 4-5 χιλιόμετρα μπροστά μας και επί της Βουλιαγμένης, ο κύριος ρωτάει εάν μπορούμε να τον πάρουμε. Σχεδόν ποτέ δεν επιτρέπω σε πελάτες διαφορετικών φύλων να επιβιβαστούν σε "διπλή" κούρσα, για να αποφύγω τυχόν παρεξηγήσεις που πιθανόν να οφείλονται σε παρενόχληση ή περίεργη συμπεριφορά. Εδώ όμως τα πράγματα μου επέτρεπαν να κάνω μια μικρή εξαίρεση, εάν βόλευε, αφού η κυρία, περίπου στα 35, κάθισε μπροστά και ο κύριος γύρω στα 55-60 θα καθόταν μόνος του πίσω...
-Ρωτήστε τη κυρία, του απαντάω
-Εδώ λίγο παραπάνω πηγαίνω, λέει στη κυρία. Στο μετρό της Δάφνης, προσθέτει
-Πάτε στον ίδιο προορισμό, ψιθυρίζω στη κυρία, που αποφασίζει να πει το "ναι".
Μπαίνει μέσα ο κύριος, ευγενέστατος, μας καλημερίζει και μας ευχαριστεί και τους δύο μας που δεχτήκαμε να τον πάρουμε και αρχίζουμε το ...ταξι-δάκι!
Μετά από λίγο χρόνο προσαρμογής μέσα στο ταξί, η κυρία βλέποντας τις ταμπέλες των γραφείων που χρησιμοποιώ στο αεροδρόμιο και που τις είχα στο ταμπλό, με ρωτάει εάν ασχολούμαι με προμισθωμένες διαδρομές. Είναι μια πολύ κλασική κουβέντα που κάνω συχνά με τους πελάτες μου. Ο κύριος από πίσω θέλοντας να μπει και αυτός στη συζήτηση, αρχίζει να εκθειάζει το πόσο καθαρό και περιποιημένο είναι το ταξί. "Λάμπει το ταξί σας! Τέτοια λάμψη δεν έχω ξαναδεί! Μπράβο σας" Μετά προσθέτει, "τα περιοδικά και οι εφημερίδες που έχετε πίσω, μου θυμίζουν αεροπλάνο. Αλλά αυτές οι καραμέλες που έχετε εδώ θυμίζουν Α' θέση σε αεροπλάνο!!! (υπάρχει ένα μικρό συρταράκι πίσω, ανάμεσα στα δύο μπροστινά καθίσματα που είναι πάντα ανοιχτό και πάντα γεμάτο καραμέλες-ζελεδάκια... ).Έκπληκτη η κυρία, κοιτάει πίσω, βλέπει τη κατάσταση και ρωτάει ευγενικά αν μπορεί να έχει μια καραμέλα...
Σε λίγο αφού οι δύο τους έφαγαν τις καραμέλες τους, η κυρία μου ζητάει μία από τις κάρτες μου, που ήταν ακριβώς μπροστά της, σε μια θήκη, λέγοντάς μου ότι αν χρειαστεί ραντεβού για το αεροδρόμιο κάποια μέρα θα με προτιμήσει...
Πριν προλάβω να της δώσω μια, ο κύριος "πλειοδοτεί" λέγοντάς μου ότι θέλει και αυτός κάρτα επειδή συχνά έχει "ξένους" που έρχονται και τον επισκέπτονται για επαγγελματικούς λόγους και θέλει κάποιο "καλό" ταξί σαν το δικό μου να τους παραλαμβάνει κ.λ.π. και ο οδηγός να είναι ευγενικός, και ...λαμπερός(!!!) όπως εγώ και μπλα...μπλα... τα γνωστά! (έχω αρχίσει να ντρέπομαι, όπως πάντα, αλλά τα έχω ξανακούσει αυτά τα σχόλια-εκτός από το πόσο ..."λαμπερός" είμαι- και δεν μου κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση).
Φτάνοντας στο μετρό, η κυρία με πληρώνει γρήγορα και φεύγει χαιρετώντας με ευγενικά...
Ο κύριος, καθυστερεί να βρει τα λεφτά του, τα βρίσκει όμως και μου δίνει ένα χαρτονόμισμα των 10 ευρώ, λέγοντάς μου "είμαστε εντάξει! Σ'ευχαριστώ πολύ και θα επικοινωνήσουμε"... Η διαδρομή ήταν περίπου τα μισά λεφτά και το "tip" εδώ θεωρείται μεγάλο... Αφού τον ευχαριστώ ευγενικά, δέχομαι το φιλοδώρημα και ενώ είμαι έτοιμος να ξεκινήσω και πάλι, μου λέει ένα ακόμα κομπλιμέντο, πριν φύγει, για το πόσο ..."λαμπερός και ευγενικός" είμαι...
Χμμμ... Αυτό περί ..."λάμψης" δεν το είχα ξανακούσει... αλλά δε βαριέσαι, σκέφτομαι, ο καθένας έχει το δικό του τρόπο να εκφράζεται...
Δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα, αφού παρόμοιες καταστάσεις με πελάτες να ζητάνε την κάρτα μου και να υπόσχονται μετέπειτα συνεργασία έχουν τύχει πολλές φορές ...τις περισσότερες χωρίς ουσιαστική ανταπόκριση.
Πέρασε η μέρα και το βράδι πλέον ξεκουράζομαι μπροστά στον υπολογιστή μου, όταν λαμβάνω ένα μήνυμα στο κινητό, από άγνωστο σε μένα αριθμό και μη καταχωρημένο στις επαφές μου, που γράφει,
"Με κέρδισε το χαμόγελό σου, η ευγένειά σου, η λάμψη σου και το παρουσιαστικό σου! Με έχεις αναστατώσει κυριολεκτικά. Θα ήθελα πολύ να πιούμε ένα καφέ μαζί και να τα πούμε! Σ'έχω σχεδόν ερωτευτεί! Από μένα δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα αν αποδεχτείς αυτή τη πρόταση. Αν πάλι σε ενοχλώ με αυτό το μήνυμα, σε παρακαλώ συγχώρεσέ με..."
ΜΠΑΜ ...κεραμίδα! Τέτοιο εκλεπτυσμένο "καμάκι" δεν μου είχε ξανατύχει. Δεν ήξερα ποιός ή ποιά ήταν ...αν και εκείνο περί "λάμψης" ακουγόταν σχεδόν σαν υπογραφή...
Δεν ήξερα καν αν ήταν για μένα ή είχαν κάνει λάθος αριθμό. Σκέφτηκα τους μεσημεριανούς πελάτες, που τους πήγα στο μετρό, αλλά η μεν κυρία δεν είχε δείξει καμιά απολύτως διάθεση για φλερτ, ο δε κύριος... αμ’ τι άλλο ήταν "κύριος" στην εμφάνισή του και την συμπεριφορά του, παρόλες τις ..."λαμπερές" δηλώσεις του!
Δεν ήξερα εάν έπρεπε να το αγνοήσω το μήνυμα ή να το απαντήσω. Σκέφτηκα ότι κανείς δεν ξέρει πως μπορεί να αντιδράσει κάποιος όταν τον απορρίπτεις αγνοώντας τον... Και αν, παρόλη την αρχική ευγένεια που φαινόταν στο μήνυμα, αρχίσει η ενόχληση με συνεχή μηνύματα ή και τηλεφωνήματα και "κολλήσει";
Δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα, αφού παρόμοιες καταστάσεις με πελάτες να ζητάνε την κάρτα μου και να υπόσχονται μετέπειτα συνεργασία έχουν τύχει πολλές φορές ...τις περισσότερες χωρίς ουσιαστική ανταπόκριση.
Πέρασε η μέρα και το βράδι πλέον ξεκουράζομαι μπροστά στον υπολογιστή μου, όταν λαμβάνω ένα μήνυμα στο κινητό, από άγνωστο σε μένα αριθμό και μη καταχωρημένο στις επαφές μου, που γράφει,
"Με κέρδισε το χαμόγελό σου, η ευγένειά σου, η λάμψη σου και το παρουσιαστικό σου! Με έχεις αναστατώσει κυριολεκτικά. Θα ήθελα πολύ να πιούμε ένα καφέ μαζί και να τα πούμε! Σ'έχω σχεδόν ερωτευτεί! Από μένα δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα αν αποδεχτείς αυτή τη πρόταση. Αν πάλι σε ενοχλώ με αυτό το μήνυμα, σε παρακαλώ συγχώρεσέ με..."
ΜΠΑΜ ...κεραμίδα! Τέτοιο εκλεπτυσμένο "καμάκι" δεν μου είχε ξανατύχει. Δεν ήξερα ποιός ή ποιά ήταν ...αν και εκείνο περί "λάμψης" ακουγόταν σχεδόν σαν υπογραφή...
Δεν ήξερα καν αν ήταν για μένα ή είχαν κάνει λάθος αριθμό. Σκέφτηκα τους μεσημεριανούς πελάτες, που τους πήγα στο μετρό, αλλά η μεν κυρία δεν είχε δείξει καμιά απολύτως διάθεση για φλερτ, ο δε κύριος... αμ’ τι άλλο ήταν "κύριος" στην εμφάνισή του και την συμπεριφορά του, παρόλες τις ..."λαμπερές" δηλώσεις του!
Δεν ήξερα εάν έπρεπε να το αγνοήσω το μήνυμα ή να το απαντήσω. Σκέφτηκα ότι κανείς δεν ξέρει πως μπορεί να αντιδράσει κάποιος όταν τον απορρίπτεις αγνοώντας τον... Και αν, παρόλη την αρχική ευγένεια που φαινόταν στο μήνυμα, αρχίσει η ενόχληση με συνεχή μηνύματα ή και τηλεφωνήματα και "κολλήσει";
Αποφάσισα να απαντήσω, "Ποιός είστε και πως ξέρετε το τηλέφωνό μου; Σίγουρα απευθύνεστε στο σωστό πρόσωπο;"
Η απάντηση του δεν μου άφηνε ερωτηματικά πλέον,
"Είμαι ο Νίκος. Μου έδωσες την κάρτα σου στο ταξί σήμερα το μεσημέρι. Με έχεις κερδίσει και με έχεις εντυπωσιάσει! Σε θέλω πολύ... Πάντα αναζητούσα κάποιον με την λάμψη τη δική σου! Αν όμως δεν θέλεις εσύ, θα το σεβαστώ ...Ελπίζω να μην σε ενοχλώ... Για να ξέρεις τα γούστα μου, είμαι παθητικός..."
Η απάντηση του δεν μου άφηνε ερωτηματικά πλέον,
"Είμαι ο Νίκος. Μου έδωσες την κάρτα σου στο ταξί σήμερα το μεσημέρι. Με έχεις κερδίσει και με έχεις εντυπωσιάσει! Σε θέλω πολύ... Πάντα αναζητούσα κάποιον με την λάμψη τη δική σου! Αν όμως δεν θέλεις εσύ, θα το σεβαστώ ...Ελπίζω να μην σε ενοχλώ... Για να ξέρεις τα γούστα μου, είμαι παθητικός..."
 | |
| Tώρα, με την ύφεση μήπως να φτιάξω ταμπέλες και να "χτυπήσω" και σε αυτή την "αγορά"; |
Η απάντηση ήταν άμεση, αν και ευγενική, όπως του έπρεπε:
"Κύριε Νίκο σας ευχαριστώ για την απεύθυνση, αλλά ούτε ενδιαφέρομαι, ούτε τα γούστα μας σε αυτό το τομέα έχουν κάτι το κοινό ή το κοντινό... Να είστε καλά και καλή τύχη στις αναζητήσεις σας!"
"Κύριε Νίκο σας ευχαριστώ για την απεύθυνση, αλλά ούτε ενδιαφέρομαι, ούτε τα γούστα μας σε αυτό το τομέα έχουν κάτι το κοινό ή το κοντινό... Να είστε καλά και καλή τύχη στις αναζητήσεις σας!"
Και η απάντησή του,
"Το ήξερα ότι είσαι ένα λαμπερό διαμάντι και αυτό φάνηκε από τον τρόπο που μου απάντησες... Δεν θα σε ξαναενοχλήσω, πάντως να ξέρεις, ότι όποτε θελήσεις να πιούμε καφέ μαζί και να γνωριστούμε, εγώ θα είμαι διαθέσιμος..."
Και έτσι η "λάμψη" εξασθένισε και έσβησε για τον κύριο Νίκο και το "λαμπερό" του καμάκι... που αλλάζοντας λίγο τα πραγματικά στοιχεία της παραπάνω διαδρομής, σκέφτηκε αμέσως να γράψει την ιστορία αυτή στο blog του!
http://taxi-dakia.blogspot.com/2011/04/blog-post.html
................................................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου