Σάββατο 21 Μαρτίου 2009
Λάκης Φουρουκλάς - Υστερόγραφο του Μέλλοντος
Πολλές φορές θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα και δεν εκτιμούμε την αξία τους.
Έρχεται κάποτε η στιγμή που τα χάνουμε και τα χάνουμε.
Τότε καταλαβαίνουμε την αξία τους.
Μήπως πρέπει να ξέρουμε να τα εκτιμήσουμε πριν τα χάσουμε;
Ένα χέρι βοηθείας μας δίνει το ... Υστερόγραφο του μέλλοντος
--
Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009
Η ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΡΗΤΟΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΤΟ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ
****
Αποσπάσματα από την προφορική εργασία μου για το Μάθημα του Νεοελληνικού Θεάτρου Ι στο Τμήμα Θεάτρου του Αριστοτελείου
-Υπεύθυνη καθηγήτρια: Άννα Σταυρακοπούλου-
πάνω στο άρθρο της Αρετής Βασιλείου:
"Η ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΡΗΤΟΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΤΟ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ"
Αποσπάσματα από την προφορική εργασία μου για το Μάθημα του Νεοελληνικού Θεάτρου Ι στο Τμήμα Θεάτρου του Αριστοτελείου
-Υπεύθυνη καθηγήτρια: Άννα Σταυρακοπούλου-
πάνω στο άρθρο της Αρετής Βασιλείου:
"Η ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΡΗΤΟΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΤΟ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ"
....
Ο σκηνοθέτης Φώτος Πολίτης παρατηρεί ότι το στοιχείο της έντονης θρησκευτικότητας που κυριαρχεί στη Θυσία του Αβραάμ, μπορεί να το βρει κανείς και στους σύγχρονούς του Ρώσους συγγραφείς, χωρίς ωστόσο αυτά τα δύο να ταυτίζονται.
Στη ρωσική λογοτεχνική παράδοση η θρησκευτικότητα συνδέεται αποκλειστικά και μόνο με το υπερφυσικό στοιχείο. Αντίθετα, στην ελληνική παράδοση, ο νεοέλληνας δεν αναζητά το θαύμα, αλλά «αγαπά τη ζωή τέτοια που είναι, γιατί μπορεί να τη βλέπει ωραία».
Αυτό που είναι χαρακτηριστικό για την Ελλάδα είναι το κλίμα της, η ατμόσφαιρά της, το ελληνικό φως, όπως και η γεωγραφία και οι άνθρωποι της χώρας.Όλα αυτά επιδρούν θετικά στον ανθρώπινο ψυχισμό, και αυτοί οι δεσμοί παραμένουν αναλλοίωτοι μέχρι σήμερα.
Όπως λέει και ο Κάρολος Κουν «αυτό που αναζητούσαν οι Έλληνες σκηνοθέτες ήταν η κρυμμένη θεωρία του τόπου και των ανθρώπων, του ίδιου τόπου και των ίδιων ανθρώπων, όπου εκφράστηκαν οι αρχαίοι ποιητές, του τόπου όπως είναι σήμερα διαφοροποιημένος από τις επιδράσεις και τις επαφές που δέχτηκε μέσα σε εκατοντάδες χρόνια».
....
Κλείνοντας, θα ήταν καλό στο σημείο αυτό να προσθέσω και τα ίδια τα λόγια του Σπύρου Μελά: «Το πόσο σκληρό είναι να ζει ένα έθνος κάτω από συντριπτικό βάρος αρχαίων αγαλμάτων, εμείς, που τολμήσαμε να βγούμε από το τσόφλι μας και να δοκιμάσουμε τα φώτα του προσκηνίου ξένων θεάτρων, το ξέρουμε καλύτερα από κάθε άλλον. Η ανάγκη να παρουσιαστούμε με το δικό μας πρόσωπο – όποιο κι αν είναι – και να εκφραστούμε με τα δικά μας μέσα έχει γίνει τόσο επιτακτική που μας κάνει να αψηφούμε κάθε κίνδυνο. Και η ανάγκη αυτή, να γίνει μια αρχή παίρνει ειλικρινής, γεννιέται από την ακλόνητη πίστη που τρέφουμε, ότι το θέατρο μπορεί να γίνει μοχλός για την ανύψωση του εθνικού επιπέδου».
Ολόκληρη την εργασία μπορείτε να δείτε εδώ
(Πριν την παρουσίαση της προφορικής εργασίας έκανα μια μικρή αναφορά στο έργο της κ Αρετής Βασιλείου)
................................................................................................................................................................
Ο σκηνοθέτης Φώτος Πολίτης παρατηρεί ότι το στοιχείο της έντονης θρησκευτικότητας που κυριαρχεί στη Θυσία του Αβραάμ, μπορεί να το βρει κανείς και στους σύγχρονούς του Ρώσους συγγραφείς, χωρίς ωστόσο αυτά τα δύο να ταυτίζονται.
Στη ρωσική λογοτεχνική παράδοση η θρησκευτικότητα συνδέεται αποκλειστικά και μόνο με το υπερφυσικό στοιχείο. Αντίθετα, στην ελληνική παράδοση, ο νεοέλληνας δεν αναζητά το θαύμα, αλλά «αγαπά τη ζωή τέτοια που είναι, γιατί μπορεί να τη βλέπει ωραία».
Αυτό που είναι χαρακτηριστικό για την Ελλάδα είναι το κλίμα της, η ατμόσφαιρά της, το ελληνικό φως, όπως και η γεωγραφία και οι άνθρωποι της χώρας.Όλα αυτά επιδρούν θετικά στον ανθρώπινο ψυχισμό, και αυτοί οι δεσμοί παραμένουν αναλλοίωτοι μέχρι σήμερα.
Όπως λέει και ο Κάρολος Κουν «αυτό που αναζητούσαν οι Έλληνες σκηνοθέτες ήταν η κρυμμένη θεωρία του τόπου και των ανθρώπων, του ίδιου τόπου και των ίδιων ανθρώπων, όπου εκφράστηκαν οι αρχαίοι ποιητές, του τόπου όπως είναι σήμερα διαφοροποιημένος από τις επιδράσεις και τις επαφές που δέχτηκε μέσα σε εκατοντάδες χρόνια».
....
Κλείνοντας, θα ήταν καλό στο σημείο αυτό να προσθέσω και τα ίδια τα λόγια του Σπύρου Μελά: «Το πόσο σκληρό είναι να ζει ένα έθνος κάτω από συντριπτικό βάρος αρχαίων αγαλμάτων, εμείς, που τολμήσαμε να βγούμε από το τσόφλι μας και να δοκιμάσουμε τα φώτα του προσκηνίου ξένων θεάτρων, το ξέρουμε καλύτερα από κάθε άλλον. Η ανάγκη να παρουσιαστούμε με το δικό μας πρόσωπο – όποιο κι αν είναι – και να εκφραστούμε με τα δικά μας μέσα έχει γίνει τόσο επιτακτική που μας κάνει να αψηφούμε κάθε κίνδυνο. Και η ανάγκη αυτή, να γίνει μια αρχή παίρνει ειλικρινής, γεννιέται από την ακλόνητη πίστη που τρέφουμε, ότι το θέατρο μπορεί να γίνει μοχλός για την ανύψωση του εθνικού επιπέδου».
Ολόκληρη την εργασία μπορείτε να δείτε εδώ
(Πριν την παρουσίαση της προφορικής εργασίας έκανα μια μικρή αναφορά στο έργο της κ Αρετής Βασιλείου)
................................................................................................................................................................
Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009
Ελενη του Ευριπιδη
Έμεινα κατενθουσιασμένη από την παράσταση της Ελένης του Ευριπίδη από Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στη Μονή Λαζαριστών.
Μακάρι να υπήρχαν και άλλες παρόμοιες, για να κάνουν την Αρχαία Ελληνική κληρονομιά πιο προσιτή και αγαπητή στους νέους ανθρώπους. Αυτό επιβεβαίωσε και η μικρή Μαρία (μαθήτρια Α' Γυμνασίου) με την οποία παρακολουθήσαμε μαζί την παράσταση η οποία μου είπε πως ένιωσε πολύ οικεία όλα τα δρώμενα εντός και εκτός της σκηνής. Τα λεγόμενά της μου έφεραν στη σκέψη την αρνητική αντίδραση του γιου μου όταν διδάχθηκε αυτό το έργο στο σχολείο. Νομίζω ότι πολλοί φιλόλογοι θα είναι ευγνώμονες στον κύριο Παρασκευόπουλο και στους άλλους συντελεστές.
Πολύ έξυπνη η λύση για το σκηνικό και θαυμάσιες οι ερμηνείες με πιο ξεχωριστή αυτή του Χρίστου Στυλιανού (Μενέλαος) και της Αμαλίας Τσεκούρα (Ελένη).
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.
Μακάρι να υπήρχαν και άλλες παρόμοιες, για να κάνουν την Αρχαία Ελληνική κληρονομιά πιο προσιτή και αγαπητή στους νέους ανθρώπους. Αυτό επιβεβαίωσε και η μικρή Μαρία (μαθήτρια Α' Γυμνασίου) με την οποία παρακολουθήσαμε μαζί την παράσταση η οποία μου είπε πως ένιωσε πολύ οικεία όλα τα δρώμενα εντός και εκτός της σκηνής. Τα λεγόμενά της μου έφεραν στη σκέψη την αρνητική αντίδραση του γιου μου όταν διδάχθηκε αυτό το έργο στο σχολείο. Νομίζω ότι πολλοί φιλόλογοι θα είναι ευγνώμονες στον κύριο Παρασκευόπουλο και στους άλλους συντελεστές.
Πολύ έξυπνη η λύση για το σκηνικό και θαυμάσιες οι ερμηνείες με πιο ξεχωριστή αυτή του Χρίστου Στυλιανού (Μενέλαος) και της Αμαλίας Τσεκούρα (Ελένη).
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.
Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009
Τρίτη 3 Μαρτίου 2009
Κωνσταντίνος Καβάφης - Όσο Μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ [ HIMNO DEL MAR του Χόρχε Λουίς Μπόρχες]
Έναν ύμνο λαχτάρησα στη θάλασσα σε ρυθμούς απλωμένους σαν τις κραυγές των κυμάτων
Στη θάλασσα όταν ο Ήλιος στα νερά της σαν κατακόκκινη σημαία κυματίζει
Στη θάλασσα όταν φιλά τα χρυσαφένια στήθη των παρθένων ακτών που καρτερούν
Διψασμένες
Στη θάλασσα καθώς ουρλιάζουν οι ορδές της κι εξακοντίζουν οι άνεμοι τις βλαστήμιες τους
Όταν αστράφτει μέσα στ΄ατσάλινο νερό η λαμπερή και αιμόφυρτη σελήνη
Στη θάλασσα όταν πάνω της διαχέει την απροσμέτρητη πίκρα του το Κύπελλο των Άστρων
Σήμερα κατηφόρισα απ΄το βουνό στην κοιλάδα
Κι απ΄την κοιλάδα στη θάλασσα.
Ο δρόμος τράβαγε μακρύς όσο κρατάει ένα φιλί.
Οι μυγδαλιές σκορπούσαν τις γαλανές σκιές των κορυφών τους πάνω στο μονοπάτι
Και στην κορφή της κοιλάδας, ο ήλιος
Τινάζει τις ολόχρυσες Γολκόνδες του στο γλαυκό σου δάσος: Θάλασσα!
Μητέρα, Αδελφή, Ερωμένη…!
Μπαίνω μες τους απέραντους κήπους των νερών σου και κολυμπώ μακριά από τη στεριά
Τα κύματα έρχονται, με τους εύθραυστους θυσάνους των αφρών και χάνονται μες τη βουή. Προς την ακτή
Με τις κοκκινωπές βουνοκορφές της
Με τα γεωμετρικά της σπίτια
Με τις φοινικιές της, έρμαια του ανέμου
Που τώρα έχουν γίνει πελιδνά και παράλογα σαν αποκρυσταλλωμένες μνήμες!
……………………………………………..
Ω θάλασσα! Ω Ήλιε!. Ω απέραντη κοίτη!
Και ξέρω γιατί. Σ΄αγαπώ. Ξέρω πως είμαστε πολύ γερασμένοι,
Κι ότι εμείς οι δύο γνωριζόμαστε εδώ κι αιώνες.
Ξέρω πως στα λεπτά και γελαστά νερά σου πρωτάναψε ο όρθρος της Ζωής.
(Στην τέφρα ενός τριτογενούς απομεσήμερου, ακούστηκαν οι πρώτοι μου παλμοί στην αγκαλιά σου)
Ω πρωτεόμορφη, βγήκα από μέσα σου!
Κι οι δυο μας αλυσοδεμένοι και περιπλανώμενοι
Κι οι δυο μας με ακόρεστη τη δίψα γι΄άστρα
Κι οι δυο μας φως, αέρας, δύναμη, σκοτάδια
Κι οι δυο μας με τις απέραντες επιθυμίες μας, μα και τη φοβερή μας δυστυχία!
(απόσπασμα από τον Υμνο στη Θάλασσα 1919)
Στη θάλασσα όταν ο Ήλιος στα νερά της σαν κατακόκκινη σημαία κυματίζει
Στη θάλασσα όταν φιλά τα χρυσαφένια στήθη των παρθένων ακτών που καρτερούν
Διψασμένες
Στη θάλασσα καθώς ουρλιάζουν οι ορδές της κι εξακοντίζουν οι άνεμοι τις βλαστήμιες τους
Όταν αστράφτει μέσα στ΄ατσάλινο νερό η λαμπερή και αιμόφυρτη σελήνη
Στη θάλασσα όταν πάνω της διαχέει την απροσμέτρητη πίκρα του το Κύπελλο των Άστρων
Σήμερα κατηφόρισα απ΄το βουνό στην κοιλάδα
Κι απ΄την κοιλάδα στη θάλασσα.
Ο δρόμος τράβαγε μακρύς όσο κρατάει ένα φιλί.
Οι μυγδαλιές σκορπούσαν τις γαλανές σκιές των κορυφών τους πάνω στο μονοπάτι
Και στην κορφή της κοιλάδας, ο ήλιος
Τινάζει τις ολόχρυσες Γολκόνδες του στο γλαυκό σου δάσος: Θάλασσα!
Μητέρα, Αδελφή, Ερωμένη…!
Μπαίνω μες τους απέραντους κήπους των νερών σου και κολυμπώ μακριά από τη στεριά
Τα κύματα έρχονται, με τους εύθραυστους θυσάνους των αφρών και χάνονται μες τη βουή. Προς την ακτή
Με τις κοκκινωπές βουνοκορφές της
Με τα γεωμετρικά της σπίτια
Με τις φοινικιές της, έρμαια του ανέμου
Που τώρα έχουν γίνει πελιδνά και παράλογα σαν αποκρυσταλλωμένες μνήμες!
……………………………………………..
Ω θάλασσα! Ω Ήλιε!. Ω απέραντη κοίτη!
Και ξέρω γιατί. Σ΄αγαπώ. Ξέρω πως είμαστε πολύ γερασμένοι,
Κι ότι εμείς οι δύο γνωριζόμαστε εδώ κι αιώνες.
Ξέρω πως στα λεπτά και γελαστά νερά σου πρωτάναψε ο όρθρος της Ζωής.
(Στην τέφρα ενός τριτογενούς απομεσήμερου, ακούστηκαν οι πρώτοι μου παλμοί στην αγκαλιά σου)
Ω πρωτεόμορφη, βγήκα από μέσα σου!
Κι οι δυο μας αλυσοδεμένοι και περιπλανώμενοι
Κι οι δυο μας με ακόρεστη τη δίψα γι΄άστρα
Κι οι δυο μας φως, αέρας, δύναμη, σκοτάδια
Κι οι δυο μας με τις απέραντες επιθυμίες μας, μα και τη φοβερή μας δυστυχία!
(απόσπασμα από τον Υμνο στη Θάλασσα 1919)
Χόρχε Λούις Μπόρχες - Μαθαίνεις
Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
