Κάθε χρόνο η θεατρική παραγωγή ξεπερνά τις 400 παραστάσεις. Στην πλειονότητά τους από νεανικούς θιάσους ή οµάδες δύο - τριών ατόµων που ανεβάζουν θεατρικά έργα ή µεταπλάσεις πεζών κειµένων σε εναλλακτικούς χώρους, ακόµη και σε εγκαταλελειµµένα κτίρια. Πώς καταφέρνουν να επιβιώνουν τόσοι µικροί θίασοι σε µια χώρα που – και λόγω κρίσης – δεν µπορεί να στηρίξει το όνειρό τους;
Μπαρ, αποθήκες, εγκαταλελειµµένα κτίρια, γκαρσονιέρες, έως και τουαλέτες στεγάζουν τις θεατρικές τους ιδέες. Νέοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες, σε οµάδες ή ως µεµονωµένοι καλλιτέχνες ατοµικά, αναζητούν τις πιο οικονοµικές σκηνές για να ανεβάσουν παραστάσεις. Τη στιγµή που τα συµβατικά θέατρα «γεννούν» διαρκώς σκηνές µπας και τους «χωρέσουν», µαζί µε τα όνειρά τους για θεατρική πράξη. ∆εκάδες οι οµάδες, εκατοντάδες οι παραστάσεις. Πάνω από τετρακόσιες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Κάτι συµβαίνει στονθεατρικό χάρτη. Και η απορία, λίγο πριν από το τέλος της σεζόν, είναι: σε περίοδο κρίσης, όταν οι σκηνές είναι αδύνατον να γεµίσουν και τα έσοδα δύσκολα έρχονται από τα εισιτήρια, πώς επιβιώνουν όλοι αυτοί;
«Είµαστε στα πρόθυρα νευρικής κρίσης», λέει στα «ΝΕΑ» ο Βασίλης Νούλαςαπό την οµάδα Nova Melancholia. «Μην έχετε αυταπάτες.Δεν ζούµε από τις δουλειές µας στο θέατρο. Το ίδιο το θέατρο ζει από τις δεύτερες δουλειές µας».
Η ρήση «Ηθοποιός είσαι; Σε ποιο µπαρ δουλεύεις;» επιβεβαιώνεται. Κάποιοι τεχνίτες του θεάτρου αναγκάζονται λοιπόν να εργάζονται σε µπαρ. Αλλοι ως διασκεδαστές σε εκδηλώσεις, ακόµη και στην προώθηση προϊόντων. Δεν είναι λίγοι οι ηθοποιοί που στρέφονται στην τηλεόραση µόνο και µόνο επειδή η αµοιβή εκεί είναι καλύτερη απ’ ό,τι στο θέατρο. Ιδρυτικό µέλος τηςοµάδας Nova Melancholia, ο Βασίλης Νούλας ξέρει καλά τισηµαίνει «επιζώ στο σανίδι». «Είναι η ανάγκη για έκφραση που σε ωθεί στο να κάνεις τα πάντα για να την ικανοποιήσεις. Ακόµη κι αν αυτό σηµαίνει να παίζεις γιατο ενοίκιο», εξηγεί.
read more
....................................................................................................................................................................
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4632139
................................................................................................................................................................
.....................................................................................................................................................................
Δημοσιεύω εδώ, από μνήμης, ένα μικρό βιογραφικό του ηθοποιού Γ. Ραπτόπουλου, του πατέρα μου -με αφορμή τη δημοσίευση για τις συνθήκες εργασίας των ηθοποιών. Το βιογραφικό είχα επιμεληθεί για μία μελλοντική έκδοση του "μία αίτησις εις γάμον" του Γκόγκολ...
Ο Γιώργος Ραπτόπουλος γεννήθηκε το 1934 στην Πόβλα Φιλιατών και πέθανε στην Αθήνα το 2004. Παιδί εννεαμελούς οικογένειας-και αληθινό "παιδί του πολέμου" -αφού πήγε στην πρώτη τάξη του Δημοτικού μετά τη λήξη του, σε ηλικία εννέα ετών. Σε τρία χρόνια είχε τελειώσει το δημοτικό σχολείο και είχε επιτύχει στις εξετάσεις του Γυμνασίου -το οποίο παρακολούθησε αρχικά στην Κέρκυρα (όπου είχαν καταφύγει οι πληθυσμοί της ακριτικής Θεσπρωτίας κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων του εμφυλίου) -και αργότερα ως τρόφιμος του οικοτροφείου απόρων Παραμυθιάς. Η ικανότητά του στα αρχαία ελληνικά έφερνε σε απόγνωση τους αρχαιολληνιστές καθηγητές του. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 κατεβαίνει στην Αθήνα, όπου δίνει εξετάσεις σε διάφορες σχολές. Στη σχολή Ικάρων, παρ' όλο που βρίσκεται μεταξύ των επιτυχόντων, δεν τον παίρνουν λόγω ορίου ηλικίας. Πετυχαίνει κια φοιτεί, παράλληλα, στην Πάντειο (την οποία εγκαταλείπει ένα μάθημα πριν το πτυχίο!) και στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, απο' όπου λαμβάνει το πτυχίο του ηθοποιού. Παράλληλα, για βιοποριστικούς λόγους, ασχολείται με το βιβλιεμπόριο -ενώ μπαίνει και στον εκδοτικό χώρο και συνεργάζεται με μεταφραστές, εκδίδοντας κυρίως μικρά θεατρικά έργα του κλασσικού ρεπερτόριου, κάνοντας παράλληλα έρευνα για να ανακαλύψει τις πρώτες ελληνικές μεταφράσεις τους (μού είχε πει ότι βρήκε την πρώτη μετάφραση του "οι βλαβερές συνέπειες του καπνού "του Γκόγκολ σε φύλλο του "Χρονικογράφου Πειραιώς" του 1903).
Ως ηθοποιός προτιμούσε το κλασσικό θέατρο και τις ηθογραφίες. Συνεργάστηκε με το Βασιλικό Θέατρο, το Επτανησιακό Θέατρο, το Θέατρο Κολλάτου, το Θέατρο Έλσας Βεργή -και, στο τέλος της καρριέρας του, με το (ερασιτεχνικό, κατά βάση) Θέατρο Ομοσπονδίας Μουργκάνας. Ακόμη, έκανε και παιδικό θέατρο με το Θίασο Σαλτόγλου. Είχε πλήθος αφηγήσεων για τις θερινές περιοδείες της νεότητάς του, μαζί με "μπουλούκια", στην ελληνική ύπαιθρο τα καλοκαίρια. Σε μία απ' αυτές, ο θεατρικός επιχειρηματίας εγκατέλειψε απλήρωτο το "μπουλούκι" του, την τελευταία ημέρα της περιοδείας, και εξαφανίστηκε...
Παντρεύτηκε την μοδίστρα Λίκα Λιολιούση -με τηνοποία απέκτησε δύο παιδιά -τον αρχαιολόγο Σωτήρη και το μουσικό Θοδωρή Ραπτόπουλο.
...........................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου