Έχουν περάσει γύρω στα 5 χρόνια από τότε. Από τότε που έφυγα. Από τότε που διαλυμένη χωρίς να καταλάβω καλά, καλά το πώς, δραπέτευσα. Κι όμως μου φαίνονται όλα τόσο πρόσφατα. Στιγμές, στιγμές αναμνήσεις αναμοχλεύουν μέσα μου πληγές. Που προσπαθούν να κρυφτούν στη λήθη και να τις θεραπεύσει ο θεράπων ιατρός χρόνος. Και κλαίω.
Και λέω γιατί; Γιατί να πληρώνω τα λάθη των άλλων; Την αρρωστημένη εμμονή κάποιον δυστυχώς πολύ στενών προσώπων του οικογενειακού περιβάλλοντος. Γιατί δήθεν και καλά οι ίδιοι ήταν πιο ήσυχοι για την ασφάλεια μας. Και περνάει ο καιρός και ηρεμώ. Και ξεχνώ. Μα σε περιόδους έντονου άγχους και βαθιάς περισυλλογής ο νους τρέχει με ταχύτητα που πάει να σπάσει το κοντέρ. Γυρνά στο παρελθόν. Τόσο εύκολα. Ακόμα και τώρα αναρωτιέμαι γιατί του το επιτρέπω. Γιατί να μη ζω το παρόν και να μη ξεχάσω, να μην αφήσω πίσω μου το πληγωμένο παρελθόν.
Ο φίλος μου γιατρός μου εξήγησε πως επειδή κάθομαι άπραγη, χωρίς δουλειά, χωρίς καμία απασχόληση και νόημα και σκοπό στη ζωή μου το μυαλό λειτουργεί με τα περασμένα. Σα να έχω πάθει μια νέα μορφή, ένα νέο είδος Αλτσαχάιμερ. Κι όμως. Το παρελθόν δε ξαναγυρίζει. Είναι ένας κάδος γεμάτος στάχτες. Κι όσο περισσότερο λειτουργούμε και γυρίζουμε σ’ αυτό, τόσο λιγότερο μπορούμε να ανοικοδομήσουμε στο μέλλον..
Θέλω να ξεχάσω. Να κάνω χαρούμενα σχέδια και όνειρα για το μέλλον. Μα οι δυσκολίες που συναντώ κάθε μέρα μου βάζουν τρικλοποδιές. Όμως προσπαθώ να Του δείχνω εμπιστοσύνη και να ηρεμώ. Όσο μπορώ. Και έρχονται γύρω μου στενά αγαπημένα πρόσωπα και μου λένε: ‘Βιβιάνα σε ζηλεύουμε. Είσαι αδύνατη. Ευαίσθητη. Ευάλωτη. Κι όμως είσαι τόσο δυνατή. Αντέχεις. Έστω και με τη συνεχή υποστήριξη του γιατρού.
Αντέχεις. Και κρατιέσαι όρθια. Εμείς στη θέση σου δε θα αντέχαμε. Σε θαυμάζουμε.’ Και προσπαθώ να πάρω δύναμη και να χαρώ και να πω: Κοίταξε Βιβιάνα.. Τα καταφέραμε. Νικήσαμε τα σκληρά πρόσωπα που ακόμα και τώρα μας τρομοκρατούν και μας πληγώνουν. Και όμως αφού τα καταφέραμε τότε γιατί να μην τα καταφέρουμε και τώρα; Να υπερνικήσουμε αυτές τις αρρωστημένες φοβίες που μας καθηλώνουν.
Γιατί όχι; Παρελθόν στάχτη. Παρόν με δύναμη και θέληση. Μέλλον με όνειρα.
http://tostekitispsonaras86.blogspot.com/2011/06/blog-post.html
.....................................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου