Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

Μια συγκινητική αφήγηση για τη νόσο Αλτσχάιμερ

Ένας ηλικιωμένος εξηγεί γιατί μένει στο πλάι της συζύγου του ενώ δεν τον θυμάται





Η νόσος του Αλτσχάιμερ είναι μια από τις πιο λυπητερές και μελαγχολικές ασθένειες που υπάρχουν. Άνθρωποι κατά τα άλλα υγιείς, γεμάτοι ζωή αρχίζουν σιγά-σιγά να ξεχνάνε πρόσωπα και καταστάσεις χωρίς να το θέλουν.


Οι ειδικοί συνιστούν στους ανθρώπους που έχουν συγγενείς που...


υποφέρουν από τη νόσο να οπλιστούν με αγάπη, υπομονή και κατανόηση γιατί αυτά είναι τα μόνα που μπορούν να τους ανακουφίσουν.


Διαβάστε την συγκινητική αφήγηση ενός ηλικιωμένου που μένει στο πλευρό μίας γυναίκας που δεν τον θυμάται:


«Ήταν πρωί, περίπου 8:30, όταν ένας ηλικιωμένος περίπου 80 χρονών, με ράμματα στον αντίχειρά του, έφτασε στο νοσοκομείο.


Είπε ότι ήταν βιαστικός, και ότι είχε ένα άλλο ραντεβού στις 9:00.


Η νοσοκόμα που τον ανέλαβε τον έβαλε να καθίσει κάπου, γνωρίζοντας ότι θα έπαιρνε πάνω από μια ώρα για να τον δει κάποιος γιατρός.


Τον είδε να κοιτάει επίμονα το ρολόι του και επειδή δεν ήταν και πολύ απασχολημένη αποφάσισε να δει τη πληγή του.


Αφού το εξέτασε προσεκτικά, είδε ότι η πληγή στον αντίχειρα είχε επουλωθεί και έτσι μίλησε με τους γιατρούς για να αφαιρέσουν τα ράμματα.


Ενώ του φρόντιζε τα ράμματα, τον ρώτησε αν είχε άλλο ραντεβού με γιατρό σήμερα.


Ο ηλικιωμένος είπε πως δεν είχε ραντεβού με γιατρό αλλά έπρεπε να πάει στο γηροκομείο για να φάει πρωινό με τη σύζυγό του.


Η νοσοκόμα τον ρώτησε σε τι κατάσταση ήταν η υγεία η σύζυγός του.


Ο ηλικιωμένος απάντησε ότι η γυναίκα του ήταν θύμα της νόσου Αλτσχάιμερ.


Της είπε ακόμα ότι η γυναίκα του δεν ήξερε ποιος ήταν και ότι δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει τα τελευταία 5 χρόνια.


Η νοσοκόμα έμεινε έκπληκτη, και τον ρώτησε: «Και γιατί συνεχίζεις και πας κάθε πρωί, αφού δεν ξέρει ποιος είσαι;»


Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε, χάιδεψε το χέρι της νοσοκόμας και είπε: «Δεν με γνωρίζει, αλλά εγώ εξακολουθώ να ξέρω ποια είναι».

http://24gr.blogspot.com/2012/03/blog-post_2354.html

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Είναι βέβαιο πως, αν και δεν τον αναγνώριζε, ήξερε όμως η δυστυχής πώς αισθανόταν γι' αυτόν. Τα συναισθήματά της δεν χρειάζονταν το όνομά του. Αν τον είχε αγαπήσει, αυτό ζούσε ακόμα μέσα της. Το έχω δει με τα μάτια μου και είναι συγκλονιστικό!

ris